The Compassion Revolution

Gisteren bekende één van mijn beste vriendinnen mij dat ze als kind seksueel misbruikt is geweest. In navolging van de opschudding rond Harvey Weinstein kwamen vrouwen over heel de wereld met hun verhalen over aanranding naar buiten en het ziet ernaar uit dat we met Bart De Pauw nu ook onze eigen Harvey Weinstein hebben. Het voelt zowaar als het begin van een revolutie. Echter, dit is slechts het begin. Als we echt naar een duurzame verandering willen, dan moeten wij als mannen ook grondig nadenken over hoe we omgaan met seksualiteit en intimiteit. Wat is echte intimiteit? En wat staat haar in de weg? Ik geef toe, ook ik heb vrouwen niet altijd respectvol behandeld. Vanaf ik mijn puberteit kwam, en zeker in mijn studententijd, maakte mijn (mannelijke) omgeving mij duidelijk dat ik vooral zoveel mogelijk moest ‘scoren’, en als ik dat niet deed, was ik een seut of een loser. Dezelfde boodschap kreeg ik mee uit liedjes (lees: Amerikaanse hiphop), reclame en Hollywoodfilms. De geda

Puigdemont, Trump, Wilders, Le Pen, Francken… Namen die weinigen de afgelopen maanden onberoerd lieten. In tijden van steeds verregaandere globalisering en migratie grijpen velen terug op de natiestaat als hun houvast. Toch denk ik dat nationalisme geen oplossing kan bieden voor de problemen waar de wereld vandaag voor staat, integendeel. Het is tijd om het voorbijgestreefde ideaal van de natiestaat achter ons te laten en volop te bouwen aan grensoverstijgend burgerschap. Eugène Delacroix - La liberté guidant le peuple (1830) Bekend romantisch schilderij dat de Franse revolutie verheerlijkt Even wat geschiedenis. De natiestaat is, aldus Wikipedia , een ‘staat die politieke eenheid verbindt met culturele eenheid.’ De natiestaat zoals we die vandaag kennen is een uitvinding van de 19 de eeuw en is de opvolger van de kleurrijke verzameling van Rijken, Koninkrijken en Keizerrijken die onze geschiedenis zo lang tekende. De natiestaat wordt gekenmerkt door een sterk gecentraliseerd

This post goes together with this photo album . Tuk-tuks at New Delhi main railway station India is a country of extremes. It is often described as a ‘sensory overload’. You can find the richest palaces standing right next to the poorest slums. One would expect this rising world power to be a little more organized, but I found it to be not much more than a third world country, and a quite overcrowded one for that matter. It is dirty and chaotic. Rules do not seem to exist and neither does hygiene. Anything can be bargained for, traffic is mad, you can find people sleeping and animals roaming anywhere, trains and buses are overcrowded, sexual harassment omnipresent and everyone – all one billion Indians – just throws his or her garbage on the ground. Travelling through this vast country it is very hard not to see the very extreme and often squalid conditions under which these people have to live, not to mention the effects of climate change, which are slowly turning this c

The saddest thing about alle these terror attacks, maybe even sadder than all the suffering caused, is you get used to them. The second saddest thing though, is that everyone seems to forget what a terror attack really is. A terror attack is not just some random act of violence committed by some crazy Muslim, because – you know – that is what crazy Muslims do. Terrorism is the use of “indiscriminate violence […] in order to achieve a political, religious or ideological aim” (thank you Wikipedia ), in this case the aim being stopping us from fighting ISIS. It is very important to remember this, for two reasons. First of all, if we forget to mention this, we feed the idea that crazy Muslims commit random acts of violence, because that is just what they do (thank you Western media for your objectivity). Second, and most important, is that, although everyone is ready to condemn the terror attacks themselves, nobody seems to be questioning our involvement in the Syrian and Iraqi civil w

(This essay is a slightly altered version of a previous post in Dutch) Education is a wonderful thing. Almost all of our children worldwide [1] receive the opportunity to go to school and to develop themselves and learn skills that will enrich their lives and provide for their future. As wonderful as this may seem, on the other hand, our day to day reality is often much less flowery. Many kids do not like to go to school at all. It is a considerable source of stress for many of them. This is a pity. Mankind has achieved such a level of development that children get to have 6, 12 or even more years of their life completely devoted to their own personal growth, but somehow this does not seem to make them any happier. We have this grand opportunity, but ever so often it seems to turn into a drag. Whatever happened? Are our kids merely ungrateful, or is there something else going on here? And how can we make our education more fulfilling for our children? My story Do the tra

In 1849 Henry David Thoreau wrote his famous essay On the Duty of Civil Disobedience . In it he states – at the time inspired by slavery and the Mexican-American war – that if one considers a system to be unjust or immoral, one has the duty to stop partaking in it, ‘the duty to wash his hands of it and […] not to give it practically his support.’ Thoreau’s writing inspired both Gandhi and Dr. Martin Luther King in their ideas of nonviolent resistance. Dr. King writes about him: ‘noncooperation with evil is as much a moral obligation as is cooperation with good. No other person has been more eloquent and passionate in getting this idea across than Henry David Thoreau.’ [1] Some people criticize me when I choose not to partake in everyday society but rather travel and go to live in ecological or spiritual communities abroad. They say it is a form of escapism, trying to get away from the duties and responsibilities of society, living in a dream and not willing to face everyday reali

Over nationalisme en het einde van de globalisering Brexit, Trump, Wilders, Le Pen, moslimbannen, islamofobie, ‘post-truth’, populisme, verrechtsing en verruwing, elk nieuwsbericht vandaag de dag lijkt wel één van deze termen te bevatten. De wereld lijkt in brand te staan. Wat is er aan de hand? Welke orde kunnen we vinden in deze schijnbare chaos? En wat kunnen we eraan doen? Internationale eenheid of particularisme, wat zal uiteindelijk voor het meeste veiligheid zorgen? Eén van de dingen die mij het meest opvalt achter al deze mogelijk zorgwekkende verschijnselen, is een sterke reactie tegen de globalisering. De afgelopen eeuw is de wereld enorm veel kleiner geworden. Dankzij vliegtuig en internet is de wereld – letterlijk – binnen handbereik. De geschiedenis gaat echter altijd in slingerbewegingen en de slinger lijkt nu de andere kant op te bewegen. Media en migratie stellen ons elke dag bloot aan de ‘grote boze wereld’. Hierdoor vindt er een Copernicaanse revolutie pl

President Trump bekleedt nu al iets langer dan een maand het presidentschap van de VS. Voor zijn aantreden leken velen niet goed te weten wat van hem te verwachten. Ondanks alle chaos die hij de afgelopen weken veroorzaakte, lijken er zich toch enkele duidelijke lijnen af te tekenen. Het ‘America First’ van de tweeter in chief geeft niet veel om goede internationale relaties. Een wankelend Europa leek de afgelopen weken vooral bang of – in het beste geval – afkerig af te wachten . Het zou van deze bedreiging echter ook een opportuniteit kunnen maken, als het tenminste de nodige visie aan de dag durft te leggen en Amerika’s rol als leider van de vrije wereld durft over te nemen. Met zijn politiek incorrecte retoriek lijkt Trump af te willen van Amerika's centrale rol in de wereld. Zal de EU besluite- loos blijven afwachten, of zal ze deze rol overnemen? Sinds WO II zijn de Verenigde Staten het grootste machtsblok op deze aardbol. Met wisselend succes stond de grootste

Eerst enkele feiten: De afgelopen twee jaar stierven er in de EU 280 mensen bij in totaal 8 terroristische aanvallen. Gemiddeld sterven er in België alleen al meer dan 700 mensen per jaar in verkeersongevallen. Topdoodsoorzaak in de EU  zijn hart- en vaatziekten, met in 2013 zo’n 2,5 miljoen slachtoffers, gevolgd door kanker met zo’n 1,3 miljoen doden. Ruwweg geschat is het verkeer zo’n 200 keer dodelijker dan terrorisme, en een ongezonde levensstijl is met grote voorsprong de allergrootste ‘terrorist’, met vele duizenden doden meer op haar geweten. De belangrijkste doodsoorzaken in de EU (aantal doden jaarlijks per 100 000 inw.). Terrorisme is nergens te bespeuren.  Toch is het terrorisme dat vandaag het debat in media en politiek lijkt te beheersen. Waarom? Ten eerste is het natuurlijk makkelijker om je te keren tegen een externe vijand dan je eigen verantwoordelijkheid te moeten erkennen in een ‘slachtpartij’ waar je zelf dagelijks aan deelneemt. Neen, het is veel veil

Dit verhaal is de neerslag van een week reizen door Palestina en Israël met de NGO Palestina Solidariteit . De aanleiding van de trip was de Law-Train affaire, een samenwerking tussen onder meer de KU Leuven en de Israëlische politie, die op kritiek stuitte vanwege de martelpraktijken en oneerlijke processen waarvan de Israëlische politie beschuldigd wordt. Met een groep juristen en een prof van de KU Leuven gingen we ter plaatse kijken hoe het gesteld was met de rechten van de Palestijnen. We spraken met talrijke NGO's, activisten en slachtoffers van het regime. Dit is hun verhaal. De muur loopt dwars door Palestijns gebied en zorgt voor ellenlange wachtrijen aan de checkpoints Israël-Palestina, geen conflict op deze wereld dat al zo lang aansleept en waarover al zoveel inkt heeft gevloeid. Geen conflict ook waarover zoveel misvattingen bestaan. Wandelend door de Palestijnse gebieden met een Palestijnse gids, wordt één ding echter al snel duidelijk: je bent hier in bez