Beste mannen, wij zijn geen jagers meer - Oproep tot kwetsbaarheid en intimiteit

Gisteren bekende één van mijn beste vriendinnen mij dat ze als kind seksueel misbruikt is geweest. In navolging van de opschudding rond Harvey Weinstein kwamen vrouwen over heel de wereld met hun verhalen over aanranding naar buiten en het ziet ernaar uit dat we met Bart De Pauw nu ook onze eigen Harvey Weinstein hebben. Het voelt zowaar als het begin van een revolutie. Echter, dit is slechts het begin. Als we echt naar een duurzame verandering willen, dan moeten wij als mannen ook grondig nadenken over hoe we omgaan met seksualiteit en intimiteit.

Wat is echte intimiteit? En wat staat haar in de weg?

Ik geef toe, ook ik heb vrouwen niet altijd respectvol behandeld. Vanaf ik mijn puberteit kwam, en zeker in mijn studententijd, maakte mijn (mannelijke) omgeving mij duidelijk dat ik vooral zoveel mogelijk moest ‘scoren’, en als ik dat niet deed, was ik een seut of een loser. Dezelfde boodschap kreeg ik mee uit liedjes (lees: Amerikaanse hiphop), reclame en Hollywoodfilms. De gedachte van de man als jager, zit nog altijd zeer diep in onze cultuur. Nochtans liggen de tijden van de jager-verzamelaar al duizenden jaren achter ons.

Dat dit beeld van de man als (seksueel) jager nog altijd zo sterk leeft is een zeer triest feit, niet alleen omdat het leidt tot de gekende schunnige opmerkingen, handtastelijkheden en erger, maar ook omdat het een echte relatie tussen man en vrouw in de weg staat. Relaties zijn gebaseerd op vertrouwen, intimiteit en dus ook wederzijdsheid. Geen pussygrabbing komt ook maar in de buurt van de ware schoonheid die zich daarin ontwikkelt. Helaas is dat laatste niet wat in reclamespotjes verkondigd wordt.

Deze focus op snelle bevrediging van genot – waar heb ik dat nog gehoord over onze maatschappij? –komt volgens mij grotendeels voort uit angst en onzekerheid. Ik besef nu bij mezelf ook dat, als ik in het verleden te bruusk was met mijn avances, dat eigenlijk kwam omdat ik bang was om afgewezen te worden. Ik accepteerde mezelf niet zoals ik was, en was bang dat geen vrouw dat zou doen, dus nam ik maar mijn toevlucht tot ‘jachtig’ machogedrag. Eerlijk communiceren over mijn gevoelens, daar had ik nooit van gehoord, dat was vast iets voor homo’s.

Als we iets aan deze situatie willen veranderen, gaan we als man moeten leren om ons kwetsbaar op te stellen. Niet langer krampachtig seks najagen, maar beseffen dat echte intimiteit pas komt als twee mensen open durven zijn tegenover elkaar over wie ze zijn en wat ze van elkaar willen en elkaar daarin ontmoeten, en bovenal, dat niets mooier en krachtiger is dan dergelijke echte intimiteit.

Ik zou daarom niet alleen alle vrouwen willen oproepen om met hun verhalen over aanranding naar buiten te komen, maar ook al mijn medemannen om na te denken over intimiteit en kwetsbaarheid, over hoe ‘jagergedrag’ dit perverteert, en bovendien, hoe we dit nog steeds in cafés en op tv’s overheersende patroon kunnen doorbreken.